Toen ik zaterdag thuis kwam was een van mijn kamergenootjes ook gearriveerd. Ze was snel weer vertrokken, maar zij zou nog even uitvogelen hoe laat de kerkdienst zou beginnen. Omdat ik 's avonds als het donker is niet meer naar buiten ga zijn de avonden vrij lang. Wat is het dan leuk als je hele familie op skype verschijnt via Marryanne's laptop. Leuk om iedereen weer even te zien en te horen. Daar krijg ik weer energie van. Eindelijk een nacht goed geslapen, want ja, dat matras met die pocket veringen geeft niet altijd mee.

Rond tien uur zou de dienst beginnen. Het is zo'n zeven minuten lopen naar de kerk en terwijl ik door Oradea wandel besef ik dat ik ongeveer op mijn vierde jaar voor het laatst naar de kerk ben gewandeld. Op zichzelf geen verkeerde gewoonte natuurlijk. Bij de kerk aangekomen blijkt hier geen dienst te zijn. Naast de universiteit staat ook een ‘Reformed Church'. Snel loop ik terug en net voor de dienst begint schiet ik de kerk binnen. Ik versta weinig van wat er gezegd wordt, maar er wordt een kindje gedoopt en als ik het goed begrepen heb wordt er van te voren ook een formulier gelezen. Het lijkt vrij op onze liturgie. Bidden doen we wel staand, wat vaker in deze landen gebeurd. Ook bij sommige liederen/gezangen staan we. Bij het eerste lied hef ik verbaast mijn hoofd, deze melodie ken ik! Blij zing ik mee in mijn eigen taal. De dienst verloopt van bidden, zingen en luisteren. Een afwisseling van staan en zitten. Helaas versta ik er niets van, maar volgens mij ging het over Mozes bij de brandende braambos, dat de Heere zich bekend maakt als de ‘Ik Zal Zijn Die Ik Zijn Zal'. We zingen ook nog 2 psalmen (134 en 90). Het doet toch wel goed om zulke vertrouwde melodieën te horen, zo ver van huis. (Zij het dan ritmisch).

Verder luister ik via mijn laptop ook nog een preek (hoe fijn is het te luisteren naar een vertrouwde stem. Ik voelde me bijna thuis), loop een rondje door de stad, zit even langs de rivier en kom tot de conclusie dat dit wel een erg moeilijke dag is. Het is echt even doorbijten. Iets positiefs is dat ik mijn thuis, mijn vrienden en familie steeds meer ga waarderen. Ik herinner me gesprekken of gesprekjes van een tijdje terug of van lang geleden. Soms kom ik tot opmerkelijke conclusies en dan weer schiet ik in de lach om komische situaties. Maar ik mis het wel, de actie, de snelheid van leven. Ik heb hier nog niet veel omhanden en naar wat ik vandaag begrepen heb start het school leven echt pas over 2 weken...

Ik heb vandaag de universiteit bekeken. Hij is niet groot, eerder klein. (Ik ben erg westers ingesteld) De lokalen zijn ook niet echt te vergelijken met ‘my own university'. Maar goed, meubilair zegt niet direct iets over de kwaliteit van onderwijs. De basisschool start ook pas de 17e, dus ik heb nog een weekje ‘vrijaf'. Koken, nee dat kan hier niet, ik moet me nog even behelpen, maar als de universiteit start dan krijg ik een andere kamer en daar kan het wel. ‘Can you manage it'? Natuurlijk. Mijn was wordt in elk geval gewassen, daar hoef ik alleen maar voor te betalen en dan komt het schoon terug. Dat is fijn natuurlijk :)