Het is wonderlijk gegaan... Maandag zag ik het niet meer zo zitten allemaal. Na een positieve peptalk gehad te hebben met Lydia (Driestar Hogeschool) besloot ik mijn mailbox door te spitten naar het mailcontact wat ik had gehad met stichting Hulp Oost Europa (HOE). Ik had voor de zomer geïnformeerd of er projecten waren in Oradea waar zij contacten mee hadden. Na de mail te hebben gevonden las ik dat er hier een diaconiehuis is, samen met een huis voor straatkinderen. In de mail stond zelfs het adres. Na even te hebben nagedacht en een nacht geslapen te hebben besluit ik de HOE te bellen. Ik heb de medewerker maar kort aan de lijn want wat blijkt... er is een medewerker op weg naar Oradea. Op het moment dat ik bel is hij al onderweg! Ik noteer nummer en stuur een sms. ‘Mag ik een dag met je mee?'. 's Avonds bellen we met elkaar en we spreken af dat ik donderdag met Herbert, want zo heet hij, mee ga. En, er is nog iemand hier in Oradea, Wout van de Water. Ik kan met hem meerijden. Nu ik dit weet (op dinsdag) zie ik enorm uit naar donderdag. Wat wonderlijk dat de Heere precies als de nood het hoogst is de uitkomst al heeft geregeld en schenkt...

De donderdag breekt aan. Om half tien moet ik op een plek in Oradea zijn. Voor het eerst in deze week zet ik mijn wekker en sta ik voor half negen naast mijn bed. In de auto maak ik kennis met Wout. Wout komt al sinds 1995 in Roemenië voor de HOE, hij vertelt me dan ook een hoop over de kerk, het kerkelijk stelsel en hoe het hier allemaal werkt. We gaan op weg naar dominee Laslo & Timea Pál, in Pa?olaoca. Het is een jonge dominee waar deze zomer voor de 2e keer een vakantie werkgroep naartoe gegaan is. Herbert is daar al, samen met Martin (jeugdwerkcommissielid HOE). Rond half elf arriveer ik samen met Wout. We worden hartelijk welkom geheten en schuiven aan tafel aan. Ja, en niet bepaald een lege tafel. Het is een teken van gastvrijheid om je gasten eten voor te zetten, zoals in meer Oosterse landen. Tussen neus en lippen door krijg ik wat meer informatie over hoe en wat allemaal en over de gewoonten. Na een aangenaam gesprek vertrekt Wout, hij moet nog iets anders doen. Ik blijf bij Herbert (kantoor medewerker en PR lid HOE) en Martin achter. We bekijken de tuin en lopen naar het stuwmeer wat in de tijd van het communisme is aangelegd. Ondertussen raak ik steeds meer op de hoogte van wat de HOE doet en hoe de HOE werkt. Als we weer terug zijn en onder het prieel zitten krijgt het gesprek een geestelijke wending. Ja, deze dominees kunnen niet zo vaak hun hart luchten en zijn enorm blij met mensen die hen bezoeken. We eigenden ons bezoek met gebed. We krijgen hartelijk ‘may God bless you' mee, wat geheel wederzijds is.

Ik rijd met Herbert en Martin mee naar ons volgende bezoek, wat om één uur gepland staat in Sucueni. Hier wacht Wout op ons met een jong dominees echtpaar wat in een naburig dorp de kerk en pastorie hebben staan. De pastorie is echter zo vervalen dat er niet gewoond kan worden. Het stel woont bij haar ouders in. Dit is een nieuw contact wat we aandoen. Het is ongeveer een uur rijden. En niet zomaar rijden, wegen met kuilen, gaten en scheuren... en dit dwars door de bergen. Het is jammer dat ik mijn camera niet bij me heb. Enorm mooie vergezichten strekken zich tussen de bochten door voor ons uit. Niet veel later, we hebben de tijd iets ingehaald, arriveren wij. De dominee zelf spreekt niet zo goed Engels, maar zijn vrouw wel. Het is een jong stel, de dominees vrouw is 24 en de dominee zelf is iets ouder. Ook hier luisteren wij naar hun verhaal en hun problemen en gaan we na wat de HOE voor hen zou kunnen betekenen. Het wordt een gezellige en goede ontmoeting. Even later rijden wij achter hun aan naar de pastorie en de kerk in het dorpje Crestur. De kerk ziet er goed uit. Mooi, Herbert gaat even achter het orgel, (wat nog kleiner is dan het orgel wat wij thuis in de woonkamer hebben staan is), zitten. Een moment van wederzijdse ontroering neemt bezit van ons. Daarna bekijken wij de pastorie. Ik fluister Wout zachtjes toe ‘dat ik best wel in dit huis wil wonen'. Een enorm idyllisch plekje, veranda, grote tuin en ook een relatief groot huis. Inderdaad, geen stromend water of elektriciteit, maar een bijzonder mooi stukje schepping. Werk genoeg voor een eventuele werkvakantie. Of dat allemaal doorgaat hangt natuurlijk wel van meer dingen af. Ook hier sluiten we onze ontmoeting met gebed af. Ik wissel nog adresgegevens uit, want het stel komt ook wel eens in Oradea en zij Emese Csaba is ook juf, een goed contact voor mij dus...

Het is inmiddels al bijna vijf uur geworden. We rijden naar ons laatste ontmoeting. Jéni en Hanani Rakosi, een stel van tweede helft dertig schat ik. Deze dominee is belangrijk in dit district, hij heeft de verantwoordelijkheid en zeggenschap over de andere dominees hier. (Het kerkstelsel zit hier wat anders in elkaar dan bij ons in Nederland). We worden ook hier heel hartelijk welkom geheten. Voor Wout zijn dit ‘oude bekenden'. We praten gezellig wat, introduceren onszelf en rond een uurtje of zes schuiven we aan tafel. Ook deze dominee is niet zonder ‘troubles'. In Roemeens/Hongaarse kerk (HOE heeft alleen contacten met Hongaarse Roemenen). Indrukwekkend om te merken hoe de dominee zich zorgen maakt over zijn gemeente en over de andere ‘Pastors' (=ander woord voor dominee). Het is namelijk zo dat de ‘presbyters' (=ouderlingen) bijna nooit in de kerk komen... en wat als er geen goed voorbeeld is...? Stel je voor dat bij ons in de kerk de kerkraad niet zou komen opdagen, gewoon eens af en toe? Ik zou me het niet kunnen voorstellen. En er zijn meer dingen. Hoewel er ook dingen zijn waarvoor ‘we are thankfull to the Lord'. We eindigen de maaltijd met dankgebed en begeven ons naar het kerkelijkcentrum waar de dominee en zijn vrouw, al een half uur te laat, koorrepetitie hebben. We luisteren even, het is mooi wat dit gemengde koor ten gehore brengt. Ik vind het vooral mooi om te zien hoe deze vrouwen en mannen opgaan in hun zang. Het is de hoogste tijd om naar huis te gaan. De klok geeft al bijna kwart voor acht aan. Ook hier wensen wij elkaar Gods zegen toe, niet oppervlakkig, maar diep vanuit ons hart, want wat ís het belangrijk dat de Heere ons werk zegent!

Ik neem afscheid van Herbert en Martin, zij gaan terug naar Budapest om daar weer verder te gaan met bezoeken etc. Wout en ik rijden terug naar Oradea. Tegen kwart voor negen kom ik op mijn kamer. Moe, vol van indrukken, maar het meest onder de indruk van deze impressie van de wereldwijde kerk!

Vrijdag ga ik opnieuw met Wout op pad, eerst naar het CE-huis. (Ik noteer even kort mijn bevinding). Ik wordt met open armen ontvangen. Als ‘een warm bad'. Onwijs aardige mensen. Wout introduceert mij als iemand die ook graag vrijwilligerswerk wil doen hier, om contacten te krijgen. Gezellig, enthousiast en een enorm leuk team verwelkomt mij met open armen, ‘you're very welcome!' Daarna ons laatste bezoek. Opnieuw een jong dominees stel in Buoi, een klein uurtje rijden vanuit Oradea. Het treft mij hoe deze mensen hier arbeiden, ondanks alle moeilijkheden. Aan het eind van ons bezoek leest de vrouw van de dominee uit 2 Petrus 3 het negende vers: 'De Heere vertraagt de belofte niet (gelijk enigen dat traagheid achten), maar is lankmoedig over ons, niet willende, dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen.' Het is voor deze mensen de praktijk van het leven. Vol van indrukken, diep geraakt zit ik even later in de auto, terug naar Oradea...