Na een goede zondag brak de maandag aan met een ontmoeting met Enikö. Zij leidt het ‘after school program' voor basisschoolkinderen. Zij vroeg mij of ik haar wilde helpen als ik tijd heb. Natuurlijk wil ik haar helpen. Iedere dag van 12-16 is zij verantwoordelijk voor zo'n 15 kinderen. Ik kan komen als het mij uitkomt. Ik ben direct maandag langs geweest en het was erg leuk. Met kinderen kun je communiceren zonder woorden.
Het was ook de bedoeling dat de universiteit van start ging. De docenten vergaderen voor mij nog over welke vakken ik kan gaan volgen van Social Work. Er heerst een opgewonden stemming als ik met de Spaanse studenten en nog zes Hongaarse studenten de universiteit binnen ga. Een verwachtingsvol sfeertje. Voor mij blijkt al snel dat ik dinsdag geen les heb. Dat is fijn, want nu kan ik mij helemaal aan mijn scriptie wijden en aan de twee andere modules die ik nog voor de pabo moet doen. Dit gaat dinsdag dan ook als een trein... :P

Woensdag had ik een heel ander programma. Ik ga onderzoek doen naar een speciale onderwijsvernieuwing, de ‘nulde'klas genaamd. Vanuit Driestar Educatief werd een cursus gegeven over dit onderwerp, met specificatie over beginnende geletterdheid bij kinderen. Om daar te komen moesten 275 kilometers overbrugd worden. De trein lijkt de beste oplossing te zijn. Laptopje mee, literatuur ingepakt en gaan met die banaan. De reis was erg mooi. Dwars door bergen en dalen. Heb lekker veel foto's gemaakt, ja, het was mooi. Voor mij was het wel een beetje lastig om zes uurtjes stil te zitten, maar het was de moeite waard. Aangekomen in Targu-Mures brengt de taxi mij naar Bod Peter, een hotel waar ik mijn onderkomen heb voor drie nachten. Want ja, Gert, Piet en Jan zijn ook in Targu-Mures. (Zij zijn de mannen met wie ik vergaderd heb (verhaal 1) en voor wie ik mijn afstudeer onderzoek doe). En Christiene, zij gaf de cursus. Het was erg gezellig. Ik heb mooie dingen gehoord en erg gelachen, maar dat kan bijna ook niet anders met allemaal (oud)onderwijs mensen ;).

Donderdag en vrijdag heb ik de cursus meegemaakt. 's Morgens rustig opstarten, diepzinnige gesprekken en lunch. Van 14-17 was er cursus. Zo gaat mijn schooljaar van start, mijn eerste college van een Nederlandse leerkracht. Veel Nederlandse basisscholen hadden spelletjes weggegeven aan ons, zodat wij ze konden weggeven aan de cursisten van deze week. Bekijk de foto's maar, het was enorm en het wordt met veel blijdschap ontvangen. Wat mooi is dat.

Zaterdag verlaat Christiene ons 's morgens heel vroeg. Ik zelf sta ook om half negen bij ‘Vartemplon'. Daar is een Christian Conference. Mooi, heel mooi om dit mee te maken. Ik mis hier ook mijn ‘jongeren avonden'. Het is goed om zo je te bezinnen op bepaalde dingen van het geloof. De conferentie ging over ‘bidden'. Er was een tolk, dus heb alles in het Engels kunnen volgen, mee kunnen zingen, want sommige melodieën zijn hetzelfde als in Nederland en ik kan inmiddels wel Hongaars lezen. (Niet dat ik weet wat het dan betekend, maar zingen lukt wel) ;).

Ik dacht zaterdag weer terug naar huis, Oradea, te gaan. Dit loopt alleen even anders. ‘Nee, we gaan zondag terug, aan het eind van de conferentie'. Ik slik even, op zondag? Dat ben ik niet gewend. Oké, niet met openbaar vervoer, er waren zo'n 45 mensen uit Oradea aanwezig en hebben daarom een eigen bus geregeld. Ik begin me direct al zorgen te maken... Dan wordt ik herinnerd aan de preek van afgelopen zondag ‘Geef ons heden ons dagelijks brood'. Dagelijks, morgen is morgen. Ik buig beschaamd mijn hoofd en volg wat komen gaat. De zondag begint erg vroeg voor mij, zes uur sta ik met Tímea op. Ik slaap samen met haar bij ‘the old lady'. Om zeven uur is het ontbijt bij de kerk. Het is wel voor het eerst dat ik zo vroeg opsta op zondag. Enorm. Maar het was zeker de moeite waard. Na een ontbijtje en twee kopjes koffie is er een ‘morgen gebed'. Na wat gezongen te hebben gaan we in groepen uit een om te bidden. Omstebeurt bidt iemand uit de groep hardop. Ik heb er veel van geleerd, hoewel ik het niet kon verstaan, sommige woorden inmiddels wel. Het was goed en ik voelde mij beschaamd en tegelijkertijd vredig. Na de preek, die werd vertolkt zodat ik het goed kon volgen gingen we nog naar een andere dienst. (omdat de conferentie er was waren er meer predikers). Dankbaarheid, prijzen, waren de thema's. Een dominee zei: ‘je hebt nooit een reden om de Heere niet te danken'. Beschamend, ik vraag altijd meer dan dat ik dank, geloof ik.

De reis terug ging heel wat sneller zo met de bus, we waren met zo'n ruime 4 uur in Oradea. Om half acht klom ik de trappen op naar mijn kamer. Ik was moe, maar wat een rijke zondag, wat een rijk weekend. Ook de gesprekken tussen de lezingen door en in de bus waren goed. Ik heb echt vrienden nu hier in Oradea. Wat is dat fijn! Een zegen! Heb toch nog een NLse preek geluisterd en daarna ben ik maar gaan slapen. Het was avonden lang laat geweest, en... vanmorgen zat ik om acht uur in de collegebanken. Dat is erugh vroeg voor een student ;).

Op dit moment heb ik mijn eerste college gehad. Het ging over literatuur in de British speaking World. Ja, in Roemenië krijgen wij in het Engels les over the British Empire. We gaan helemaal op de internationale tour ;). Maar, ik kon het volgen, dankzij mijn oud docent van Rijsingen, die ons hierover op de Pabo het een en ander over verteld heeft.

Ik sprak net Rocia (Spaanse kamergenootje), ze was zo ongerust over mij..., ik had gezegd zaterdag weer terug te komen. En..., ik was niet thuis gekomen. Ze vertelde dat ze haar moeder aan de telefoon had en ze zo ongerust was, haar moeder zei dat ze maandag maar naar Timea (begeleider) moest gaan om te informeren... Wat is dat lief zeg, als mensen ongerust over je zijn. Dat doet me wel weer goed.

Ik wil iedereen die mij iedere keer van het reilen en zijlen in Nederland op de hoogte brengen echt bedanken, dat doet me goed, samen met al het andere mee(de)leven! Bedankt daarvoor! Ik heb het hier inmiddels echt naar mijn zin! Weer iets om dankbaar voor te zijn!