Galant. Alle Nederlandse mannen en jongens zouden hier bij deze mensen in de leer moeten gaan. Ik heb het me afgevraagd, misschien komt het wel omdat ik de gast ben, daarom zijn deze mannen hier zo galant. Het tegendeel blijkt. Het is vorige week zaterdag. Ik zit met Tímea en Sándor voor de kerk op een bankje te genieten van het zonnetje. We praten wat over koetjes en kalfjes en het gesprek komt op water, dorst. Prima, ik sta op en vraag aan Tímea (het gesprek ging in het Nederlands) of ze ook water wil, ze knikt bevestigend. Ik wil mij omdraaien om voor ons drieën water te halen, maar voordat ik een stap gezet heb springt Sándor op: ‘dat hoor ik te doen'. Mijn mond valt letterlijk open van verbazing. Een beetje beduusd zak ik terug op ons zonnige bankje. Als ik zelf met vrienden zou zijn geweest zou ik ongeveer dit gehoord hebben ‘ik dacht dat je het nooit zou vragen' of zo iets. Met als achterliggende gedachte dat dit de taak van de ‘vrouw' is. Nog steeds wat verbouwereerd leg ik iets van mijn verbazing uit aan Tímea. Zij glimlacht, ja, hier zijn de mannen altijd zo galant. En zo komt het gesprek op emancipatie en hoe wij daar tegen aan kijken. Blikveld verbredend, haar visie. Ja, dat is iets om over na te denken, onder het genot van een bekertje water.

In de dagen die deze week zijn gevolgd blijkt dat niet allen mijn vrienden zo galant zijn, maar iedereen hier. De mannen laten de vrouw overal voorgaan. Als ik het universiteitsgebouw wil binnen lopen, wordt er gewacht en gebaard dat ik voor mag gaan. Op straat gebeurt het zelfde met personen van de meest uiteenlopende leeftijden. En zelfs als ik met mijn nieuwe vriendinnen ben laten zij mij voorgaan op de trap en door de deur. Dat zelfs meiden het onder elkaar doen treft mij, wat een gastvrijheid!

Over gastvrijheid gesproken. Woensdag avond is er altijd jeugd Bijbelstudieavond in het CE-huis. Ik was wat laat deze keer, maar in Roemenië maakt dat allemaal niet uit. De avond begint rond zeven uur en duurt tot ongeveer negen uur. Als ik om kwart voor acht binnen stap wordt ik met veel warmte verwelkomd. Wat ik verwacht te zien: een zaal vol luisterende mensen, tref ik echter niet aan. De grote zaal wordt schoon gemaakt. Er was verbouwd, blijkbaar is dat nu voltooid. Nou, simpel zat, dan ga je toch gewoon schoonmaken met elkaar.... En ik tref het, zo hoor ik al, ze willen net gaan eten, pizza nog wel. Ik slik, ik heb mijn avond eten al achter de kiezen, maar weigeren is te onbeleefd. Ik wordt naar de keuken gedirigeerd en zak naast Sándor neer. Na het gebed vallen we met z'n allen aan op het eten. Nee, een kwart pizza is voor mij wel genoeg. Als de maaltijd op z'n eind loopt vraagt Sándor naar de reden van mijn, in zijn ogen, karige maaltijd. Ik fluister zacht dat ik al gegeten heb. Hij grijnst en kijkt naar de klok, inderdaad acht uur, ‘dan is het koffie tijd toch?'. Ik grijns, ‘ja inderdaad'. We maken wat grapjes over en weer en ik zeg plagend ‘kom maar op met die koffie dan'. Ik flap het er zomaar uit. Ik heb het nog niet gezegd of ik sla een hand voor mijn mond, ze zijn hier zo gastvrij dat ik dan ook echt een kop koffie krijg. Ik schaam me diep. Ik denk dat er zomaar een blosje op mijn wangen verschenen is. En ja, ik krijg een heerlijke mok, sterke koffie. Heerlijk. Daar was ik inderdaad echt even aan toe, maar Sándor komt er niet zo makkelijk van af, hij moet minstens twee porren incasseren voor zijn actie ;). Het wordt nog grappiger als ik informeer waar zijn vriendin Tímea is. ‘Ziek' zo luidt zijn antwoord. In gebrekkig Nederlands komt eruit wat ze heeft. Ik heb hem maar wat beschaafdere woorden aangeleerd...

Donderdag is mijn laatste lesdag van deze week. Daar ben ik ook wel erg aan toe. Al die Engelse lessen kan ik goed volgen, maar aantekeningen schrijven in het Engels is echt lastig. Zeker als de docent niet zo heel duidelijk spreekt. Dan moet ik al mijn vaardigheden inzetten om alles te kunnen volgen, te bedenken wat hij zegt, wat het betekent en dan ook nog correct op papier krijgen. Maar, het zal vast elke week beter gaan. Nu het huiswerk nog...

Oja,, om dit nog even te vertellen. Wat mis ik nu het meest van Nederland? Dat is wel weer een heel verhaal. Vorige week, toen ik in Targu-Mures was hadden wij het daar over als Nederlanders onder elkaar. Ik heb enorm trek in ‘ontbijtkoek'. Heel gek, maar heerlijk, daar heb ik echt trek in ;). Op zondag avond eten wij altijd brood thuis. Als iedereen dan zo'n beetje uitgegeten is dan maak ik de ontbijtkoek open en ja, die gaat zo half op, denk ik zo. Iedereen krijgt een plakje en ik een beetje meer ;). Totdat mijn vader hem weg legt. Altijd weer jammer, dat moment. En ik denk dat ik elke morgen ontbijtkoek at. Gek, dat je daar zomaar opeens naar kan verlangen. En, hoe vertel je dat in het Engels tegen mijn Spaanse vrienden? Iets van 'I miss my ‘breakfast cake'?'